Ik heb moeite met de uitdrukking ‘social distancing’, ‘sociale afstand’.
De uitdrukking vind ik ongelukkig gekozen omdat er eigenlijk fysieke afstand mee bedoeld wordt. We voelen de sociale gevolgen van die fysieke afstand natuurlijk wel. En om dat te compenseren zie ik juist veel sociale initiatieven ontstaan om elkaar te helpen. Dat wordt door de term sociale afstand slecht zichtbaar gemaakt.
Het is nacht
Ik word wakker
En kijk naar buiten
Het maanlicht
Schijnt over het gras
Kan dat sneeuw zijn?
’s Morgens is het gras groen
Het is juni
En volop zomer
HV
“Geen boom groeit tot in de hemel, waarvan de wortels niet reiken tot in de hel.” C.G. Jung.
Waarom blijf je je zich soms gedragen op een manier die duidelijk beperkend of schadelijk voor je is? Waarom zoek je dan vaak een rationele verklaring om je gedrag te rechtvaardigen? Het antwoord is dat je anders het bestaan van een emotioneel probleem moet toegeven. En als je toegeeft dat het probleem bestaat wordt je geconfronteerd met de emoties en de emotionele lading die erbij horen en die kunnen scherp en pijnlijk zijn. Emotionele pijn willen we graag vermijden, zelfs als dat veel ander ongemak oplevert. Je redeneert de pijn weg en hoeft het daardoor niet te voelen. Maar je houdt daarmee ook beperkingen in stand en vermijdt de mogelijke oplossing van het probleem.
(Pádraig Ó Tuama, Verhalen van liefde en alles wat schuurt p. 85)
Ik zou daar nog aan toe willen voegen dat een gestelde-vraag pas tot zijn recht komt als wij onszelf ervoor openstellen.
Toen ik als kind op de basisschool zat stelden de meester of de juffrouw (zo noemde we de onderwijzers toen) regelmatig vragen aan mij. Die vragen waren bedoeld om mij ‘het juiste antwoord’ te laten geven.
Hè? Maar als je positief denkt word je toch juist blijer?
Want dat is vaak de boodschap van tv-programma's en tijdschriften over geluk en welzijn. Een verrassende conclusie uit een Amerikaans onderzoek aan de Johns Hopkins University laat echter ook iets anders zien: bij eerstejaarsstudenten geneeskunde die de de minste negatieve gevoelens (depressie, agressie, angsten) zeiden te hebben, ontwikkelde zich op latere leeftijd juist veel vaker kanker dan bij hun leeftijdgenoten. Het gevaar van positief denken lijkt te zijn dat we vergeten om te voelen als het zeer doet. En we horen de boodschap van onze gevoelens dan niet.