Vanaf het moment dat ze in ons leven kwam heeft ze veel geleerd over hoe je je moet gedragen in gezelschap, over waar je mag plassen en poepen, niet op de bank springen, geen schoenen opeten, de deuren heel laten en nog veel meer. Ze was het meest energieke hondje dat je je kunt voorstellen.

Een sterk karakter en een sterke eigen wil, dus die regel van niet op de bank die heeft ze altijd aan haar kleine laarsjes gelapt. Altijd alert, altijd ondeugend, leergierig en heel ondernemend. Als Jack Russel terriër was ze dan misschien wel klein, maar dat deerde haar niet want haar karakter was groter dan dat van alle grotere honden die ze tegenkwam. Ze vond zichzelf de grootste, de sterkste en de snelste, niets kon haar tegenhouden.

Als volwassen hondje was ze een belangrijk lid van ons gezin, ging graag met ons op avontuur in bos en veld en genoot van urenlang spelen en knuffelen. Zon, regen, wind, koude of warmte het was allemaal prima voor haar. Geen berg te hoog, geen greppel te diep, haar energie raakte nooit op.

Maar op een dag had ze wat meer tijd nodig om op te staan. Haar ogen en oren werden minder. Oriënteren werd lastiger, bos en veld werden vreemd gebied voor haar. Ze werd langzamer en daarna nog langzamer. Haar spieren zwakker, iedere berg te hoog, ieder greppeltje te diep. Heel vaak valt ze tijdens het lopen even stil en staat daar maar te wachten, waarop?

Alles kan haar nu tegenhouden, een onverwachte hoek, een emmer op de grond een scheefstaande stoel. Geen besef meer van waar je wel of niet je behoefte mag doen, de bank is al jaren veel te hoog en elke schoen en deur een hindernis.

Het kost ons tijd, aandacht en energie, maar ze maakt nog steeds deel uit van ons gezin. Het is niet altijd gemakkelijk maar we oefenen ons geduld en compassie met haar en leren een andere manier van communiceren. Haar levensloop is als een metafoor voor ons.

Een metafoor voor ons eigen leven en voor het leven van de ouder wordende mensen om ons heen waarvoor wij zorgen.

 

Bikkel